Impact hebben

Soms krijg ik van die onverwachte cadeautjes. Zo had ik zojuist een oud buurman aan de lijn. Hij is een Fries Troubadour en heeft prachtige verhalen geschreven en gezongen. Hij begon hiermee toen we nog naast hem woonden. Met zijn gitaar en stem nam hij je mee in zijn verhaal. Ontroerende verhalen, vol humor ook, in het Fries en in het Harlings, heerlijk. Voor een bijeenkomst die ik organiseer wilde ik hem vragen een kort optreden te verzorgen. We raakten aan de praat, hoe gaat het met jou? Hij vertelde dat hij een beetje afscheid neemt van zijn troubadourbestaan, er is een nieuwe levensfase in beeld. Hij vertelde me dat hij het tijdens optredens vaak over me heeft gehad. Dit verbaasde me, ik ben al zo’n 20 jaar uit beeld in Harlingen….

Zijn herinnering is dat hij achter huis gitaar speelde en zong. Ik vroeg ‘wat doe je daar’? En hij verzorgde een optreden voor me. Een warm lied, een harte lied over zijn pasgeboren kleinzoon. Hoe hij een andere opa wilde zijn dan dat hij vader had kunnen zijn. Ik weet nog hoe dat het me aangreep, een brok in mijn keel, een traan over mijn gezicht. ‘Ga daar wat mee doen alsjeblieft!’ Hij vertelde hoe dit hem ertoe had aangezet om de volgende stap te zetten. De rest is succesvolle geschiedenis.

Ik heb ook deze herinnering maar dan zonder het laatste stuk. Weet ook niet meer wat ik gezegd heb. Geen benul dat ik iets heb gezegd met zoveel impact op iemands leven. Dit raakte me. Dus hier zit ik dan met weer een brok in mijn keel en een traan op mijn wang.

Gister heb ik iets losgelaten. Een klus waar ik veel van geleerd heb, waar we met een team veel hebben kunnen betekenen, een prachtprogramma hebben ontwikkeld. Maar tijden veranderen, organisaties veranderen, aanpak verandert. Ik voel me er niet meer enthousiast. Het voelt niet meer als van mij. Ik heb hier geprobeerd impact te hebben, op het programma, het team, de klanten. Ik moet nu accepteren dat de dingen anders gaan dan ik zou willen. Ik kan niet langer die impact hebben die ik wens en nu moet ik loslaten en beide handen vrijmaken om iets anders aan te pakken.

Gister was een verdrietig moment toen ik mijn besluit in het team deelde. Loslaten waar je helemaal in hebt geloofd, het raakt me in mijn hart maar ik moet loslaten wat niet meer ‘van mij’ is. Dit schrijf ik heel makkelijk maar het is een proces van een paar maanden met steeds weer een signaaltje van tegenslag en frustratie. Nu laat ik los.

Vandaag als cadeautje van boven dan dat gesprekje met mijn oud buurman. Impact hebben, niet altijd te sturen en op onverwachte momenten voelen dat het er is. Dankjewel.